ΟΝΝΕΔ: 30 χρόνια στην πρωτοπορία

Αφορμή για τον συγκεκριμένο κομμάτι αποτέλεσε η ωραία εκδήλωση που διοργάνωσε η ΟΝΝΕΔ Μαγνησίας το περασμένο Σάββατο στο Βόλο στο πεδίο του Άρεως που επανέφερε στη μνήμη κάποιες, όχι τόσο παλιές και σίγουρα όχι ξεχασμένες εποχές αγώνων και προσφοράς για την πατρίδα και τα ιδανικά της ελευθερίας που ασυμβίβαστα και σταθερά πρεσβεύει η Οργάνωση Νέων της Νέας Δημοκρατίας. Για αυτήν την πρωτοβουλία αξίζουν συγχαρητήρια στα παιδιά της σημερινής ΟΝΝΕΔ παρά κάποια οργανωτικά λάθη και κάποιες μικρές παραφωνίες. Λάθη φυσικά διαπράττουν όσοι παράγουν έργο και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε στην ΟΝΝΕΔ Μαγνησίας που παρά κάποιες αδυναμίες έχει μια ικανοποιητική δραστηριότητα και μάλιστα σε μία εποχή που δεν είναι καθόλου ευνοϊκή για τις πολιτικές νεολαίες αλλά και γενικότερα για την συμμετοχή των νέων στην πολιτική συνεχίζοντας μια παράδοση προσφοράς και αγώνων. Και αυτό το σημειώνω και το υπογραμμίζω για μερικούς φίλους παλιούς ΟΝΝΕΔίτες που τείνουν να αναπολούν το απώτερο ή το πρόσφατο χθες με την τάση να το υπερτιμούν λόγω νοσταλγίας ξεχνώντας ίσως λάθη και αδυναμίες των παλαιότερων εποχών και καταλήγουν να κάνουν συγκρίσεις που αποβαίνουν αρνητικές για το σήμερα της οργάνωσης στην Μαγνησία και γενικότερα. Να θυμίσω όμως ότι λάθη γινόντουσαν και τότε στο ιδανικό υποτίθεται παρελθόν από όσους έδωσαν δύσκολους αγώνες όπως φυσικά γίνονται και σήμερα. Μόνο όσοι παραμένουν στην θαλπωρή του ιδιωτικού τους βίου αποφεύγουν με απόλυτη επιτυχία την διάπραξη λαθών αλλά, πως να το κάνουμε, ουσιαστικά είναι απόντες. Να παρατηρήσω επίσης πως πολλές φορές το παρελθόν δεν ήταν τόσο καλό όσο το θυμόμαστε σε όλες τις περιπτώσεις και λάθη είχαν γίνει. Οπότε μάλλον η μνήμη μας εξαπατά ότι όλα ήταν καλύτερα παλιά. Εξάλλου έχουν αλλάξει και οι εποχές τόσο που μοντέλα που έφεραν αποτελέσματα παλαιότερα δεν είναι σχετικά πλέον.

Δύσκολους αλλά ωραίους αγώνες δίνει με συνέπεια και ορμή η ΟΝΝΕΔ τριάντα χρόνια τώρα φωνάζοντας δυνατά παρών με όλη την δύναμη της νεανικότητας και της ζωντάνιας που έχουν τα μέλη της. Για αυτήν την ΟΝΝΕΔ που αποτελεί την προκεχωρημένη εμπροσθοφυλακή όχι μόνο του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας αλλά και της ιστορικής παράταξης της Κεντροδεξιάς η συμπλήρωση τριών δεκαετιών δράσης, αγώνων και προσφοράς μας υπενθυμίζει πόσο δρόμο διένυσε η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας και πόσες μεγάλες νίκες κατάφερε. Ας μην έχει κανείς καμία αμφιβολία ότι η σημερινή κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή είναι πρώτα από όλα έργο ΟΝΝΕΔιτών. Εξάλλου ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής είναι ο πρώτος ΟΝΝΕΔίτης πρωθυπουργός. Και δεν είναι μόνο αυτός αλλά σειρά υπουργών και στελεχών πρώτης γραμμής που πήραν το βάπτισμα στην πολιτική στο μεγάλο σχολείο που λέγεται ΟΝΝΕΔ.

Δεν θα ασχοληθώ όμως με τους επώνυμους ΟΝΝΕΔίτες που σήμερα λίγο πολύ είναι γνωστοί αφού ακολούθησαν πολιτική καριέρα, αν και έχω την αίσθηση ότι λίγοι σχετικά γνωρίζουν ή έχουν συνειδητοποιήσει πόσα από τα σημερινά πολιτικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας έχουν περάσει από την ΟΝΝΕΔ. Το πόνημα όμως αυτό είναι ένας χαιρετισμός σε όσους στα τριάντα αυτά χρόνια μόχθησαν, πόνεσαν, αγωνίστηκαν για τα κοινά μας ιδανικά και παρέμειναν ανώνυμοι. Στα παιδιά της γαλάζιας γενιάς που συκοφαντήθηκαν και ενίοτε και καθυβρίστηκαν σπάζοντας το σύμπλεγμα του μεσοαστικού δεξιού και κεντρώου χώρου ότι δηλαδή «τα καλά παιδιά δεν ασχολούνται με την πολιτική και τα κόμματα». ΟΝΝΕΔίτης δεν είναι τίτλος που αποκτάται αυτόματα όταν ο νέος ή νέα ψηφίζει Νέα Δημοκρατία, ούτε όμως και όταν συμπληρώνει κάποιος κάποτε μια αίτηση. Είναι εκείνος ο νέος ή η νέα που όλα αυτά τα χρόνια με αυταπάρνηση και ενθουσιασμό σε δύσκολες εποχές δεν κράτησε απλά ψηλά την σημαία αλλά έγινε ο ίδιος σημαία υπερασπιζόμενος/η αρχές και αξίες του φιλελεύθερου και δημοκρατικού πατριωτικού χώρου.

Όλοι αυτοί παλλόμενοι από αγάπη για αυτό τον τόπο τον μικρό τον μέγα με πείσμα και αγέρωχο ηθικό όταν η φιλελεύθερη παράταξη παράπαιε από σχεδόν συνεχόμενες εκλογικές ήττες ονειρεύτηκαν και οραματίστηκαν μια ανοικτή κοινωνία ελεύθερων και δημιουργικών ανθρώπων και το κυριότερο τόλμησαν να το προσπαθήσουν. Η ήττες δεν τους λύγισαν, δεν τους πτόησαν, τους χαλύβδωσαν την πίστη και την ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα αντάξια της ιστορίας της και της νέας γενιάς της. Υλοποίησαν το σύνθημα ότι η Ελλάδα θα αλλάξει αν αλλάξουμε πρώτα εμείς και μεταμόρφωσαν ένα γερασμένο και ξεπερασμένο κόμμα σε μια σύγχρονη πολιτική παράταξη και το έσυραν στην κυριολεξία στην νέα εποχή και τελικά έβαλαν τις βάσεις για την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία της Κεντροδεξιάς. Εμπνεύστηκαν από τις ιδεολογικές παρακαταθήκες του ελληνισμού και αρνήθηκαν, όπως και αρνούνται και σήμερα, να εξαργυρώσουν αγώνες με προνόμια και θέσεις γιατί πίστεψαν, και πιστεύουν ακόμα, στην αξιοκρατία και στην αξιοπρέπεια του πολίτη και απεχθάνονται και απορρίπτουν την λογική των δικών μας παιδιών. Για τον ΟΝΝΕΔίτη και την ΟΝΝΕΔίτισα όλοι είμαστε παιδιά της ίδιας μητέρας Ελλάδας. Γνωρίζουν ότι δεν χρωστούν σε κανένα γιατί ποτέ δεν πήραν αλλά έδωσαν. Ποτέ δεν τιμήθηκαν από πόστα και οφίτσια αλλά τα τίμησαν. Για αυτό και παραμένουν και σήμερα ΟΝΝΕΔίτες. Ελεύθεροι, αγέρωχοι, ασυμβίβαστοι έλληνες. Ίσως με λιγότερα και πιο γκρίζα μαλλιά και κάποια παραπάνω κιλά αλλά πάντα νέοι στην καρδιά και στη ψυχή.

Όλοι αυτοί δεν χρειάζονται προσωπική πρόσκληση για να είναι παρόντες γιατί γνωρίζουν καλά ότι οι αγώνες δεν γίνονται στα σαλόνια και στις εκδηλώσεις που δίνονται τιμητικές πλακέτες αλλά στην κοινωνία με θυσίες. Στους χώρους ψυχαγωγίας, μάθησης και εργασίας εκεί όπου εξακολουθούν να δίνουν ωραίους αγώνες ζωής. Εκεί που η ΟΝΝΕΔ έδωσε και δίνει καθημερινά την ιδεολογική μάχη εδώ και τριάντα χρόνια. Προχθές οι παλιοί, όλοι τους άξιοι και με μεγάλη προσφορά, πρόεδροι της ΟΝΝΕΔ Μαγνησίας τιμήθηκαν εξ ονόματος όλων αυτών. Ακόμα και αυτών που σήμερα ενοχλούν και κάποιοι θα ήθελαν να τους ξεχάσουν. Μπράβο στα σημερινά παιδιά της ΟΝΝΕΔ Μαγνησίας που τους θυμήθηκαν με την ωραία τους πρωτοβουλία.

Φυσικά δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι οι ΟΝΝΕΔίτες είναι αλάνθαστοι και οι μόνοι ηθικοί στην πολιτική ζωή της χώρας ή ακόμη ότι η ιστορία της ΟΝΝΕΔ είναι μόνο θριάμβους και νίκες. Καθόλου δεν ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Ούτε φυσικά μονοπωλεί κανείς το ήθος, τα νιάτα ή την ζωντάνια που αναβλύζουν. Και οι υπόλοιπες πολιτικές νεολαίες και οργανώσεις έχουν ανάλογο μερίδιο. Έδωσαν και δίνουν και αυτοί ωραίους αγώνες για όσα πρεσβεύουν. Την Ελλάδα αυτά τα νέα παιδιά που ενδιαφέρονται και συμμετέχουν μπορούν να την αλλάξουν προς το καλύτερο και όχι οι «μπαλκονάτοι» πολιτευτές του χθες ή οι «παραθυράτοι» αγκιτάτορες του σήμερα αγκαλιά με τους image makers και τους επικοινωνιολόγους. Οι ιδεολόγοι και οι ιδεαλιστές όπου και αν ανήκουν είναι η ελπίδα για το αύριο και όχι όσοι είναι στυγνοί επαγγελματίες της πολιτικής. Αυτοί που τολμούν να συμμετέχουν με άποψη στην πολιτική διαδικασία και όχι όσοι συμπαρατάσσονται εκ των υστέρων με τους εκάστοτε νικητές για να καρπωθούν οφέλη. Αντηχούν ακόμα στα αυτιά μου τα λόγια του Σταμάτη Μαύρου, ενός από τους πλέον άξιους προέδρους ΕΓ της ΟΝΝΕΔ αλλά δυστυχώς όχι τόσο γνωστούς στο Β’ Συνέδριο της ΟΝΝΕΔ στην Θεσσαλονίκη το 1992 ότι η ΟΝΝΕΔ είναι ένα μεγάλο σχολείο που μαθαίνει κανείς ότι πιο ωραίο υπάρχει στη ζωή αλλά και ότι πιο άσχημο. Όσοι περάσαμε από αυτό το σχολείο ξέρουμε καλά τι εννοεί.