Ο λαϊκισμός επανακάμπτει δριμύτερος

Αν θέλαμε να εντοπίσουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού πολιτικού βίου θα βρούμε πληθώρα υποψηφιοτήτων και μεγάλη γκάμα απόψεων. Διαφθορά, αναξιοκρατία, νεποτισμός, αναποτελεσματικότητα και πολλά άλλα. Φαίνεται όμως ότι τελικά όλα τα ξεπερνά η απίστευτη ανευθυνότητα του λαϊκισμού που διαπερνά πλέον κυρίως τα ΜΜΕ παρά τους πολιτικούς πρωταγωνιστές. Η τοποθέτηση αυτή μπορεί να ξαφνιάζει αλλά δεν παύει να έχει τουλάχιστον μεγάλη δόση αλήθειας αν δεν ισχύει στο ακέραιο.
Στην εποχή της πληροφορίας και της επικοινωνίας ο χώρος των ΜΜΕ έχει δύο χαρακτηριστικά:

Τον συνεχώς κορυφούμενο ανταγωνισμό μεταξύ ηλεκτρονικών μέσων και του έντυπου τύπου
Την δημιουργία εταιρικών κολοσσών που ελέγχουν πολλαπλά μέσα, όχι σαν κύρια επιχειρηματική δραστηριότητα αλλά σαν επικουρική στους στόχους των ομίλων και ειδικά σε όσους έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με το δημόσιο

Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα. Η κρίσιμη διαφορά είναι ότι σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού στην Ελλάδα δεν υπάρχει, ειδικά στον ηλεκτρονικά ΜΜΕ, κανένας διαχωρισμός σε έντυπα κύρους και λαϊκής κατανάλωσης και κανένας κώδικας δεοντολογίας, ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής επικρατεί άκρατος λαϊκισμός στην υπηρεσία των οικονομικών ολιγοπωλίων που νέμονται τους δημόσιους διαγωνισμούς και προμήθειες και ελέγχουν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Φυσικά σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο ρόλος του ανεξάρτητου και έγκριτου δημοσιογράφου συνθλίβεται και στην θέση του αναδεικνύονται σταρ της τηλοψίας που ομνύουν στην ενημέρωση και αυτοβούλως αναλαμβάνουν να υπερασπίσουν τον λαό και να υποκαταστήσουν τους θεσμούς.
Εντοπίζονται εύκολα σε όλα τα κανάλια να βυσσοδομούν σε παραπολιτικές και παραπειστικές συζητήσεις στην ώρα των ειδήσεων. Επιζητούν πάντα τον εντυπωσιασμό και την εύκολα συμπεράσματα, ενώ αναπαράγουν όλα τα κλισέ σε έναν κόσμο που τον αντιλαμβάνονται, είτε μανιχαϊστικά είτε, ακόμα χειρότερα, μονοχρωματικά. Λειτουργούν σαν άτυποι εκπρόσωποι κομμάτων, χωρίς εντολή και ντροπή και εκφράζουν καταγγελτικό λόγο κατά πάντων εκείνων που «προδίδουν» τον λαό και όλως τυχαίως ανήκουν πάντα ή σχεδόν πάντα στο αντίπαλο κομματικό και επιχειρηματικό κέντρο. Το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι ότι ουσιαστικά δεν ενδιαφέρονται ούτε για τα κόμματα που υποτίθεται ότι στην ευρύτερη πολιτική και ιδεολογική τους σφαίρα ανήκουν, ούτε φυσικά σέβονται τους πολίτες τους οποίους και υποθετικά και αφηρημένα «υπηρετούν». Υπηρετούν αποκλειστικά και πειθήνια τα οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα των αφεντικών τους για όσο τους πληρώνουν, διεκδικώντας και αυτά κατά αυτόν τον τρόπο πολιτική παρέμβαση ως διαπραγματευτικό όπλο απέναντι στην νομιμοποιημένη από τους πολίτες εξουσία. Συχνά τα ίδια γεγονότα δεν προβάλλονται καθόλου αλλά κυρίως ερμηνεύονται μέσω «υποκειμενικών» αναλύσεων, λεονταρισμών και αφορισμών.
Ο πολιτικός κόσμος παρουσιάζεται άβουλος και υποταγμένος στην βούληση των τηλεδικαστών των μεγαλοκαναλαρχών και μεγαλοεκδοτών.
Καιρός να ορθώσει η κοινωνία των πολιτών το ανάστημα της και η πολιτική να πάψει να είναι υποταγμένη στην παραπολιτική.