Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει... Γ. Σεφέρης

Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους. Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται. Ὅταν στὸ δρόμο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγμά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουμε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουμε. Ἂς συλλογιστοῦμε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα. Γ. Σεφέρης

 Σε μια περίοδο κατήφειας και αγωνίας, καλοζωισμένοι και κατηφείς, αναζητούμε άλλοθι και απευθύνουμε ανεξέλεγκτα ύβρεις και εξυπνάδες. Ορμάμε μέσα σε κάθε όχλο που σχηματίζεται από τα δίκτυα και στα διαδίκτυα για να λιντσάρει αρχικά εικονικά, και ίσως πιο μετά και πραγματικά, υπεύθυνους, ανεύθυνους και ανευθυνο-υπεύθυνους.
Ξυπνάνε ένστικτα και κοιμούνται οι συνειδήσεις. Αυτό το "τέρας" της κρίσης εμείς το φτιάξαμε και εμείς μόνο μπορούμε να το χαλάσουμε. Αν γίνουμε άνθρωποι ξανά

Γυρίστε την πλάτη στην αλητεία

Δεν λένε να σταματήσουν τις καταστροφές οι κοινοί αλήτες που επιθυμούν την εκτροπή της χώρας σε πλήρη αναρχία. Δεν γνωρίζω αν είναι άρρωστα μυαλά που μισούν την Ελλάδα αδιαφορώντας για την καταστροφή που προκαλούν ή συνειδητοποιημένοι προβοκάτορες. Αυτό δύσκολα μπορεί να αποδειχτεί και λίγη σημασία έχει μπροστά στην συντελούμενη καταστροφή. Σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης η κυβέρνηση καλείται να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να επιχειρήσει έφοδο προς τα μπρος. Σήμερα έχουμε ανάγκη από υπεύθυνη και σοβαρή ηγεσία που να προτάσσει το εθνικό συμφέρον και να παλεύει για τον τόπο. Ας διαφυλάξουμε την οικονομική και κοινωνική συνοχή. Η επόμενη κρίση μας περιμένει στην γωνία.
Γυρίστε την πλάτη στην αλητεία…
Ας κρώζουν όσο θέλουν τα παπαγαλάκια στα τηλεπαράθυρα...

Κλείστε τις τηλεοράσεις και ανοίξτε τα μυαλά σας

Συνθήκες χάους διαμορφώνουν τηλεοπτικά ΜΜΕ και οι γνωστοί άγνωστοι σε ολόκληρη την χώρα μετά το θλιβερό περιστατικό του θανάτου του δεκαπεντάχρονου από ειδικό φρουρό. Οι τηλεδικαστές καταδικάζουν ανθρώπους ερήμην τους, ενώ δικαιώνουν την καταστροφική μανία της οργανωμένης αλητείας ενάντια στους πολίτες αυτής της χώρας. Τα πάντα αξιοποιούνται υπέρ των ομολογημένων επιδιώξεων τους να ανατρέψουν την εκλεγμένη κυβέρνηση. Ακόμα και το αίμα ενός άδικα και πρόωρα χαμένου δεκαπεντάχρονου παιδιού και τα κλάματα των ανήλικων παιδιών του θύτη.
Παραβιάζεται κάθε λογική με άφορισμούς και γενικεύσεις ενάντια στην αστυνομία, στο οργανωμένο κράτος, στην έννομη τάξη γενικότερα. Η εγκληματική συμπεριφορά ενός οργάνου παρουσιάζεται ως επίσημη πολιτική της κυβέρνησης.
Πριν χάσουμε κάθε μέτρο ας κλείσουμε τις τηλεοράσεις και ας ανοίξουμε τα μυαλά μας πριν καταλήξουμε τμήμα του χειραγωγούμενου όχλου.

Από τον καταλληλότερο στον καλυτερότερο...

Η συνδυασμένη επίθεση των ηλεκτρονικών ΜΜΕ ενάντια στον πρωθυπουργό της χώρας με αφορμή το σκάνδαλο των ακινήτων της Μονής Βατοπεδίου δημιουργεί μια εικονική "πραγματικότητα" που απειλεί την πολιτική και οικονομική σταθερότητα του τόπου.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση παραλείπεται, ενώ καθημερινά στα τηλεπαράθυρα υπονοούμενα και φημολογίες εκσφενδονίζονται σε καφενειακού επιπέδου συζητήσεις στα, ο Θεός να τα κάνει, δελτία ειδήσεων. Η προκαθορισμένη ατζέντα της ενημέρωσης δημιουργεί κλίμα απαξίωσης και μιζέριας για τον πολιτικό κόσμο και οι δημοσκοπήσεις μετατρέπονται σε "ανατροπή" πολιτικού σκηνικού...
Στις Δημοκρατίες ανατροπή κάνει ο λαός σε εκλογικές διαδικασίες και όχι οι δημοσκόποι και δημοκόποι των καναλιών.
Κατά τα λοιπά προσπαθούν να γυρίσουν τον τόπο στην εποχή του καταλληλότερου... με την μορφή του καλυτερότερου!!!
ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ, ο τόπος έχει κυβέρνηση και πρωθυπουργό που είναι στην αρχή της εντολής που έδωσε ο λαός. Η κυβερνητική θητεία είναι 4 χρόνια και δεν καθορίζεται από τους καναλάρχες.

Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα
συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε
κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα.
Φορώντας μαύρα.

ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ.
ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ.

Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες.
Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να
συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με
προεκλογικές σκοπιμότητες.
Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε
οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για
οποιοδήποτε όφελος.

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

Πυρκαγιές, εμπρηστές και όρνια...

Πριν ακόμα να σβήσουν οι φωτιές και να μετρήσουμε τις πληγές στο ακρωτηριασμένο σώμα της πατρίδας μας ξαμολήθηκαν οι παλιοί γνωστοί «εθνοσωτήρες» να ρίξουν το δηλητήριο της διχόνοιας και της συκοφαντίας. Εκμεταλλευόμενοι τον ανθρώπινο πόνο και κυρίως τον φόβο των συμπολιτών μας μπροστά στην μανιασμένη φύση που μας εκδικείται για την αλόγιστη κατάχρηση των φυσικών πόρων, πουλάνε και πάλι τα ψέματα τους χωρίς σεβασμό σε όσους αγωνίζονται να βοηθήσουν τους συμπολίτες μας στο αγώνα τους ενάντια στις αδυσώπητες πυρκαγιές που χτύπησαν αυτό το καλοκαίρι όπως ποτέ άλλοτε τη πατρίδα μας.

Αρνούνται τα αυτονόητα και προβάλλουν αιτιάσεις για μικροπολιτικά οφέλη. Ασκούν κριτική εκ του ασφαλούς, όταν είναι οι ίδιοι εκείνοι που έχουν απέτυχαν οικτρά κατά το παρελθόν σε ανάλογες περιπτώσεις. Αυτοί που υπονόμευσαν την Ελλάδα για μια εικοσαετία διαλύοντας τον κρατικό μηχανισμό και τις δομές του. Αυτοί που προσπάθησαν να εξαφανίσουν το ελληνικό φιλότιμο. Που βύθισαν την χώρα στην διαφθορά και την παρακμή με την φτώχεια των πολλών και την ευημερία των λίγων. Πέρασαν μόλις 3 χρόνια που βρέθηκαν εκτός εξουσίας και όντας καταδικασμένοι για πολλά χρόνια να παραμείνουν εκτός βρήκαν την ευκαιρία να μηδενίσουν, να παραπληροφορήσουν και να προσπαθήσουν να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό εκμεταλλευόμενοι μια τεράστια καταστροφή που όμοια της δεν έχει ξαναπεράσει.

Θυμήθηκαν όψιμα το περιβάλλον και φυσικά μετά την καταστροφή, αλλά ακόμα και τώρα το μόνο συγκεκριμένο που βρήκαν να ψελλίσουν είναι για συνάντηση των αρχηγών των κομμάτων. Τίποτε συγκεκριμένο, πέρα από θολές αοριστίες περί συντονισμού και άρνησης να παραδεχτούν το μέγεθος της απειλής των πυρκαγιών είτε από ανθρώπινη αμέλεια είτε από εγκληματική διαστροφή. Γενικά και αόριστα ισχυρίζονται ότι θα ήταν πιο αποτελεσματικοί, ίσως όπως ήταν και με το Σαμινα.

Την στιγμή της κρίσης όμως τα κόμματα πρέπει να υποχωρούν μπροστά στις ζωές και την ασφάλεια των πολιτών. Στο δρόμο της ανευθυνότητας και της μικρόψυχης ψηφοθηρίας ας τον βαδίσουν αφού τον ξέρουν καλά. Ίσως και να τα καταφέρουν εκλογικά μαζί με τους μιντιακούς πάτρωνες τους. Χαλάλι τους. Ο καθένας με τις προτεραιότητες του.

Ας μην δηλητηριάζουν όμως τις ψυχές των ελλήνων και ας σεβαστούν τουλάχιστον τον αγώνα και την αυτοθυσία των πυροσβεστών, αεροπόρων και στρατιωτικών που δίνουν τον υπέρτατο αγώνα για τους συνανθρώπους μας.

Δακρυσμένος Τσολιάς

Ο δακρυσμένος Τσολιάς μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη είναι από την Κυριακή που έγινε η διαμαρτυρία για την καταστροφική πυρκαγιά της Πάρνηθας.
Θα μπορούσε να έχει δακρύσει για την Πάρνηθα και δικαίως θα το έκανε.
Θα μπορούσε να έχει δακρύσει για τους διαδηλωτές που εξέφρασαν την αγανάκτηση του ασχημονώντας με ανοιχτές παλάμες προς το Κοινοβούλιο που εδράζεται στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, επίσης δικαίως θα το έκανε.
Αν μάθουμε κάποτε να σεβόμαστε τα σύμβολα της Δημοκρατίας και του Έθνους τότε ίσως να μην χρειαστεί ξανά να θρηνήσουμε καμένα δάση.

Το μεγαλύτερο κρυφό πρόβλημα

Το πρόβλημα με την ευρυζωνικότητα και γενικότερα με τα θέματα των ΤΠΕ είναι ίσως το μεγαλύτερο κρυφό πρόβλημα στην χώρα μας. Το αποκαλώ κρυφό διότι σπάνια και πολύ επιφανειακά παρουσιάζεται στην επικαιρότητα των απερίγραπτων ελληνικών ΜΜΕ και συχνότερα απουσιάζει από την ατζέντα των πολιτικών μας. Στα ΜΜΕ παρουσιάζεται σχεδόν πάντα για αρνητικούς λόγους (online αυτοκτονίες, ηλεκτρονικό έγκλημα, πορνογραφία κλπ) που παρουσιάζουν τις νέες τεχνολογίες σαν ένα διαβολικό κατασκεύασμα που μάλλον ο έλληνας πολίτης θα πρέπει να το αποφύγει και το κυριότερο να κρατήσει τα παιδιά του μακριά από αυτές και κυρίως απο το διαδίκτυο. Οι δε πολιτικοί μόνο γενικολογίες και κάποιες αρλούμπες αμολάνε από δω και από εκεί χωρίς πολλοί από αυτούς να γνωρίζουν το θέμα επαρκώς.
Πραγματικά η κυβέρνηση έχει πάρει σημαντικές πρωτοβουλίες, ενώ η ΕΕΤΤ υπό τον αξιολογότατο καθηγητή Αλεξανδρίδη έχει κάνει πολλή δουλειά, θα έλεγα όση δεν είχε κάνει η ΕΕΤΤ όλη την προηγούμενη περίοδο.
Δυστυχώς όμως δεν φτάνει και φοβάμαι ότι όσο η ευρυζωνικότητα παραμένει κρυφό πρόβλημα τόσο θα αδυνατούμε να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και των επιχειρήσεων, να μειώσουμε την διαφθορά στις δημόσιες υπηρεσίες, να μεταρρυθμίσουμε την παρωχημένη εκπαίδευση, να κλείσουμε τις τρύπες στο σύστημα προμηθειών κλπ. Τα είπε καλύτερα από μένα η επίτροπος Ρεντιγκ στο συνέδριο της ΕΕΤΤ.
http://www.europa.eu/rapid/pressReleasesAction.do?reference=SPEECH/07/355&format=HTML&aged=0&language=EN&guiLanguage=en

Γιώργος Α. Παπανδρέου: Χαμένες Προσδοκίες

2% και 3% διαφορά διαπιστώνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις της GPO και VPRC αντίστοιχα μεταξύ ΝΔ και Πασοκ. Λίγη σημασία έχει, αν όντως είναι 2 ή 3 μονάδες η διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων. Είναι πλέον ολοφάνερο, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει χάσει το τρένο των επόμενων βουλευτικών εκλογών. Το χειρότερο είναι ότι έχει χάσει την αρχική του γοητεία και το ιστορικό όνομα που φέρει αποδεικνύεται δυσβάστακτο φορτίο για τις πολιτικές του ικανότητες. Παραμένει βέβαια συμπαθής, ως φυσιογνωμία, αλλά σταδιακά έχει διαμορφώσει την αίσθηση στους ψηφοφόρους ενός ενδιάμεσου αρχηγού που θυμίζει όλο και περισσότερο τον Μ. Έβερτ και προδικάζει ανάλογη πολιτική κατάληξη. Σημαντική διαφορά ότι ο Γ. Παπανδρέου θα προλάβει να ηττηθεί σε δύο βουλευτικές εκλογές. Τρίτη ευκαιρία δύσκολα θα τον αφήσουν να έχει οι επίδοξοι δελφίνοι. Και γιατί να τον αφήσουν εξάλλου;
Οι πολιτικές και επικοινωνιακές επιλογές είναι, είτε αδιάφορες και θυμίζουν κόμμα μικρών επιδιώξεων και σε καμία περίπτωση κόμμα εξουσίας, είτε ενδιαφέρουσες αλλά αποσπασματικές και αντικρουόμενες συχνά με τον ιδεολογικό και κοινωνικό στίγμα του Πασόκ και της λαϊκής του βάσης. Την τύχη του Τιτανικού πολιτικά θα έχει ο Παπανδρέου. Μόνο που το τραγικό πλοίο δεν είχε χαράξει πορεία προς το μοιραίο παγόβουνο.
Είναι δε κρίμα γιατί πρόκειται για άνθρωπο με ήθος, στοιχείο που σπανίζει στο πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας.

20 Οκτωβρίου 2006: Το παραπάνω σχόλιο δημοσιεύτηκε στις αρχές Ιουνίου 2006. Ο πρώτος γύρος των εκλογών της Αυτοδιοίκησης επιβεβαίωσε τις διαπιστώσεις αυτές σε τέτοιο βαθμό που και ο ίδιος ο γράφων έχει αιφνιδιαστεί. Ο β γύρος των εκλογών της Αυτοδιοίκησης εκτός από νομάρχες και δημάρχους πιθανότατα να βγάλει και νέο Αρχηγό στο ΠΑΣΟΚ.

Η Ισχυρή Ελλάδα ασπίδα στους κοριούς αυτού του κόσμου

“If we're an arrogant nation, they'll resent us; if we're a humble nation, but strong, they'll welcome us. And our nation stands alone right now in the world in terms of power, and that's why we've got to be humble, and yet project strength in a way that promotes freedom.” US PRESIDENTIAL DEBATE October 12, 2000 GEORGE W. BUSH Πηγή: http://www.pbs.org/newshour/bb/politics/july-dec00/for-policy_10-12.html

Η ταπεινή υπερδύναμη που οραματιζόταν προεκλογικά ο νυν Πρόεδρος των ΗΠΑ και τότε υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων G. W. Bush αποτελεί μια ακόμα προεκλογική διακήρυξη που δεν τηρήθηκε. Φυσικά δεν πρόκειται για μοναδικό φαινόμενο η καταπάτηση προεκλογικών εξαγγελιών από πολιτικούς, αφού παρατηρείται σε όλες τις χώρες και σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Ενίοτε είναι και εύλογο να συμβαίνει, αν δεν είναι και απαραίτητο. Σε έναν κόσμο όπου οι καταστάσεις αλλάζουν ταχύτατα, η προσδοκία να τηρήσεις το σύνολο ενός λεπτομερούς προγράμματος δεν θα ήταν λογική και συνεπώς δεν θα πρέπει να ξενίζει κανέναν η μη εφαρμογή του όταν όμως ανταποκρίνεται σε αντικειμενικούς λόγους ανάγκης.
Αντίθετα οι γενικές αρχές και η πολιτική στρατηγική οφείλουν να παραμένουν σταθερές. Σε κάθε άλλη περίπτωση μιλάμε για πολιτική απάτη. Ο G. W. Bush κατόρθωσε παρά την προφανή ανακολουθία προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών έργων να επανεκλεγεί πείθοντας τους αμερικανούς ψηφοφόρους για την ορθότητα των επιλογών του. Αυτό αποτελεί μια σεβαστή επιλογή του αμερικανικού έθνους, αν και τα επίχειρα της τρομολαγνικής μονομανίας της εξωτερικής πολιτικής G. W. Bush λόγω του παγκόσμιου ρόλου των ΗΠΑ ξεπερνούν τα αμερικανικά σύνορα. Η Αμερική ήδη πληρώνει και θα πληρώσει ακόμα βαρύτερο τίμημα για την αλλοπρόσαλλη, ανερμάτιστη και αφελή πολιτική Bush. Ας ελπίσουμε ότι η ζημιά δεν είναι ανεπανόρθωτη αφού στο παγκόσμιο χωριό που ζούμε οι φωτιές που έχουν ανάψει μας απειλούν και εμάς.
Στα καθ’ υμάς τώρα. Με αφορμή το πρόσφατο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων των κινητών τηλεφώνων μελών της κυβέρνησης και πολιτικών και με σαφέστατες ενδείξεις να πέφτουν σε χώρες που διατηρούν πρεσβείες στο τρίγωνο των κεραιών της Vodafone στο κέντρο των Αθηνών είναι προφανές για την Ελλάδα ότι αντιμετωπίζεται τουλάχιστον με καχυποψία από την μεγάλη σύμμαχο για να μην ισχυριστώ με εχθρότητα. Η υποψία των υποκλοπών είναι ακόμα ένα κομμάτι του παζλ που η πολιτική Bush έχει προσθέσει με την αμετροέπεια και την αλαζονεία της απέναντι και στην Ελλάδα, την μόνη σταθερή και ειλικρινή σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή που παρά την τριτοκοσμική ρητορεία κατά καιρούς έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές την χρησιμότητα και την ουσιαστική αξιοπιστία της ως συμμάχου. Αν όντως αποδειχτεί ότι πίσω από αυτό το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων είναι οι Αμερικανικές υπηρεσίες ο κίνδυνος νέας έξαρσης αντιαμερικανισμού μπορεί να υπονομεύσει τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Η Ελληνική κυβέρνηση οφείλει να διατηρήσει την σχέση συνεργασίας με τις ΗΠΑ αλλά και να συνειδητοποιήσει ότι η Αμερική δεν έχει καμία αξιοπιστία πλέον και κανένα ηθικό έρμα ή έστω προπέτασμα και να προστατεύσει την χώρα από τον απροκάλυπτο κυνισμό μια τέτοιας πολιτικής. Αυτήν την παράλογη αμερικανική πολιτική ελπίζω ότι θα την αναιρέσει ο αμερικανικός λαός. Εμείς ας κοιτάξουμε να προφυλαχτούμε από τους άσπονδους «συμμάχους» μας (αμερικανούς αλλά και άλλους) και να ισχυροποιήσουμε πρώτιστα την οικονομία της πατρίδας μας αλλά γενικότερα την ισχύ του ελληνικού κράτους αντιλαμβανόμενοι ότι η ελευθερία και η ευημερία των ελλήνων εξαρτάται μόνο από εμάς.

Ο λαϊκισμός επανακάμπτει δριμύτερος

Αν θέλαμε να εντοπίσουμε το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού πολιτικού βίου θα βρούμε πληθώρα υποψηφιοτήτων και μεγάλη γκάμα απόψεων. Διαφθορά, αναξιοκρατία, νεποτισμός, αναποτελεσματικότητα και πολλά άλλα. Φαίνεται όμως ότι τελικά όλα τα ξεπερνά η απίστευτη ανευθυνότητα του λαϊκισμού που διαπερνά πλέον κυρίως τα ΜΜΕ παρά τους πολιτικούς πρωταγωνιστές. Η τοποθέτηση αυτή μπορεί να ξαφνιάζει αλλά δεν παύει να έχει τουλάχιστον μεγάλη δόση αλήθειας αν δεν ισχύει στο ακέραιο.
Στην εποχή της πληροφορίας και της επικοινωνίας ο χώρος των ΜΜΕ έχει δύο χαρακτηριστικά:

Τον συνεχώς κορυφούμενο ανταγωνισμό μεταξύ ηλεκτρονικών μέσων και του έντυπου τύπου
Την δημιουργία εταιρικών κολοσσών που ελέγχουν πολλαπλά μέσα, όχι σαν κύρια επιχειρηματική δραστηριότητα αλλά σαν επικουρική στους στόχους των ομίλων και ειδικά σε όσους έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με το δημόσιο

Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και δεν αφορά αποκλειστικά την Ελλάδα. Η κρίσιμη διαφορά είναι ότι σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού στην Ελλάδα δεν υπάρχει, ειδικά στον ηλεκτρονικά ΜΜΕ, κανένας διαχωρισμός σε έντυπα κύρους και λαϊκής κατανάλωσης και κανένας κώδικας δεοντολογίας, ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής επικρατεί άκρατος λαϊκισμός στην υπηρεσία των οικονομικών ολιγοπωλίων που νέμονται τους δημόσιους διαγωνισμούς και προμήθειες και ελέγχουν τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Φυσικά σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο ρόλος του ανεξάρτητου και έγκριτου δημοσιογράφου συνθλίβεται και στην θέση του αναδεικνύονται σταρ της τηλοψίας που ομνύουν στην ενημέρωση και αυτοβούλως αναλαμβάνουν να υπερασπίσουν τον λαό και να υποκαταστήσουν τους θεσμούς.
Εντοπίζονται εύκολα σε όλα τα κανάλια να βυσσοδομούν σε παραπολιτικές και παραπειστικές συζητήσεις στην ώρα των ειδήσεων. Επιζητούν πάντα τον εντυπωσιασμό και την εύκολα συμπεράσματα, ενώ αναπαράγουν όλα τα κλισέ σε έναν κόσμο που τον αντιλαμβάνονται, είτε μανιχαϊστικά είτε, ακόμα χειρότερα, μονοχρωματικά. Λειτουργούν σαν άτυποι εκπρόσωποι κομμάτων, χωρίς εντολή και ντροπή και εκφράζουν καταγγελτικό λόγο κατά πάντων εκείνων που «προδίδουν» τον λαό και όλως τυχαίως ανήκουν πάντα ή σχεδόν πάντα στο αντίπαλο κομματικό και επιχειρηματικό κέντρο. Το μεγαλύτερο δυστύχημα είναι ότι ουσιαστικά δεν ενδιαφέρονται ούτε για τα κόμματα που υποτίθεται ότι στην ευρύτερη πολιτική και ιδεολογική τους σφαίρα ανήκουν, ούτε φυσικά σέβονται τους πολίτες τους οποίους και υποθετικά και αφηρημένα «υπηρετούν». Υπηρετούν αποκλειστικά και πειθήνια τα οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα των αφεντικών τους για όσο τους πληρώνουν, διεκδικώντας και αυτά κατά αυτόν τον τρόπο πολιτική παρέμβαση ως διαπραγματευτικό όπλο απέναντι στην νομιμοποιημένη από τους πολίτες εξουσία. Συχνά τα ίδια γεγονότα δεν προβάλλονται καθόλου αλλά κυρίως ερμηνεύονται μέσω «υποκειμενικών» αναλύσεων, λεονταρισμών και αφορισμών.
Ο πολιτικός κόσμος παρουσιάζεται άβουλος και υποταγμένος στην βούληση των τηλεδικαστών των μεγαλοκαναλαρχών και μεγαλοεκδοτών.
Καιρός να ορθώσει η κοινωνία των πολιτών το ανάστημα της και η πολιτική να πάψει να είναι υποταγμένη στην παραπολιτική.

Το Ευρωσύνταγμα, η Τουρκία και τα ευρωπαϊκά κονδύλια

Ανήκω σε εκείνους που παραδόξως χάρηκα για την συντριβή του Ευρωσυντάγματος, αν και αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τις δυσάρεστες επιπτώσεις που θα έχει ο εκτροχιασμός της Ευρώπης για την Ελλάδα. Ουδέν καλόν, αμιγές κακού. Το γιατί και το πως η αποτυχία του Ευρωσυντάγματος είναι ένα θετικό γεγονός θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή. Προς το παρόν ας δούμε λίγο τι μας απειλεί άμεσα. Νέα ζόρια με τους Τούρκους και κομμένα τα ευρωπαϊκά κονδύλια πολύ νωρίτερα από ότι υπολογίζαμε και σαφέστατα πολύ πιο δραματικά ειδικά στην περίπτωση που περάσει η πρόθεση των Άγγλων για ριζική αναδιάρθρωση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Είναι όμως αρνητικές αυτές οι εξελίξεις ή μπορεί ανέλπιστα να μας ωφελήσουν ως χώρα;

• Σχετικά με την Τουρκία δεν πρέπει να τρεφόμαστε με ψευδαισθήσεις ότι οι πραγματικές πιθανότητες να γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ η χώρα αυτή είναι ίσως και λιγότερες από εκείνες της Ρωσίας που είναι σε κάθε περίπτωση ευρωπαϊκή χώρα και προτιμότερο θα ήταν να ξεκαθαριστεί αυτό το γρηγορότερο και να σταματήσει η κοροϊδία των εταίρων μας σε μια μεγάλη χώρα καίριας στρατηγικής σημασίας για την Ευρώπη. Για να καταλάβουν και οι ίδιοι ποιοι είναι ειλικρινείς και έχουν μακροπρόθεσμα την βούληση για ανάπτυξη ειρηνικών πολιτικών και οικονομικών σχέσεων και ποιοι τους δουλεύουν.
• Για την μείωση των κονδυλίων που θα έπαιρνε η Ελλάδα στα πλαίσια του νέου πακέτου μένω παγερά αδιάφορος. 25 χρόνια ρέει το κοινοτικό χρήμα και προκοπή δεν είδαμε. Αντίθετα χρηματοδοτήσαμε την άρνηση μας να δουλέψουμε, να επιχειρήσουμε, να προσαρμοστούμε στα νέα παγκόσμια δεδομένα. Κάθε πακέτο ήταν και μια νέα αφορμή να παραπέμψουμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στις καλένδες. Μόνος κερδισμένος ο homo pasokus που απέκτησε αυτοκίνητο και εξοχικό με όλα τα κομφόρ.

Μήπως, επιτέλους ελλείψει ευρωπαϊκών κονδυλίων, θα πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα και θα σοβαρευτούμε μπροστά στην πρόκληση της νέας εποχής; Μήπως τώρα θα τελειώσει η εποχή της μεταπολίτευσης και του ζιβάγκο; Για να δούμε…

Καρτούν κατά Τουρκίας

Αν και καρτούν, δεν διστάζουν να εκφέρουν άποψη επί παντός επιστητού. Ο λόγος για τους Σίμπσονς («The Simpsons»), τη μακροβιότερη τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων, ο βασικός χαρακτήρας της οποίας αποφάσισε να «πάρει θέση» ακόμα και για το Κυπριακό!

Ο Χόμερ (Ομηρος, δηλαδή) είναι μια «καλτ» φιγούρα με ιδιότυπο χιούμορ. Στο τελευταίο επεισόδιο του φετινού κύκλου -προβλήθηκε στις ΗΠΑ από το κανάλι Fox στις 20 Μαρτίου- τα βάζει με μια ομάδα Τούρκων, οι οποίοι απήγαγαν τα δύο παιδιά του. Ο Χόμερ εξοργίζεται και τους αποκαλεί «Cyprus-splitting jerks», κάτι σαν «άθλιοι, που διχοτομήσατε την Κύπρο»! Τα σχόλια σε βάρος των Τούρκων συνεχίζονται και από τη γυναίκα του, τη Μαρτζ: «Και η Κωνσταντινούπολη τώρα λέγεται Ιστανμπούλ»!

Το σκωπτικό ύφος είναι σύνηθες για τους Σίμπσονς, οι οποίοι σατιρίζουν συχνά προσωπικότητες του πολιτικού και κοινωνικού κόσμου. Τα «βέλη» τους έχουν δεχτεί καλλιτέχνες, επιστήμονες, ακόμα και ο Μπιλ Κλίντον και ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ. Ελευθεροτυπία, 21/04/2005

Ο πόλεμος του Καραμανλή ελπίδα για την Ελλάδα

«Eχoυμε διαλέξει τον δύσκολο δρόμο. Δεν είναι μια μάχη, είναι πόλεμος και θα τον κερδίσουμε», δήλωσε στις 18 Απριλίου 2005 ο πρωθυπουργός K. Kαραμανλής.

Δεν θα μπορούσε ο ο πρωθυπουργός να είναι πιο σαφής κάνοντας το περίγραμμα του πολιτικού διακυβεύματος για την κυβέρνηση του αλλά και για τον τόπο. Οι βαρόνοι της διαπλοκής και οι πολιτικοί τους σύμμαχοι έχουν ξεσπαθώσει ενάντια στην κυβέρνηση, εδώ και αρκετούς μήνες από την στιγμή που αντελήφθησαν ότι ο Καραμανλής εννοεί να τηρήσει τις δεσμεύσεις του και να απαλλάξει την χώρα από τον βρόγχο της ντόπιας διαπλοκής που απομυζεί τον εθνικό πλούτο σε βάρος των πολλών και επιβιώνει ως παράσιτο εμποδίζοντας την διάχυση των ωφελημάτων από την ανάπτυξη της οικονομίας και υφαρπάζοντας τα τεράστια κεφάλαια που εισρέουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω πρακτικών καρτέλ και μονοπωλίου.

Ο πρωθυπουργός αποδεικνύει ότι είναι γνήσιος συνεχιστής της Καραμανλικής πολιτικής πρακτικής. Ο Παπανδρεϊκής έμπνευσης λαϊκισμός και τα εξαπτέρυγα του στα διαπλεκόμενα ΜΜΕ εξαπολύουν κατά κύματα απέλπιδες επιθέσεις για να κρατήσουν πολιτικό τους όμηρο τον Πρωθυπουργό αλλά πλέον είναι φανερό ότι αδυνατούν να τον εκφοβίσουν. Το επόμενο βήμα θα είναι οι προσωπικές επιθέσεις που ήδη προαναγγέλλονται από διάφορους.

Και αυτή η μάχη πρέπει να είναι νικηφόρα και θα είναι. Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για τον τόπο. Ο κύβος ερίφθει προ πολλού. Ο πόλεμος του Καραμανλή μας αφορά όλους.

Κάτω τα χέρια από τον Χριστόδουλο

Η κρίση στην Ελλαδική εκκλησία και στο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων γεμίζει θλίψη όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς την στιγμή μάλιστα που ο θάνατος του Καθολικού Πάπα συσπειρώνει τους καθολικούς και τον επιβάλει για ακόμη μια φορά δια μέσω των ΜΜΕ ως την κορυφαία μορφή του Χριστιανισμού στο κόσμο. Φυσικά η Καθολική Εκκλησία έχει το δικό της μερίδιο σκανδάλων και "γκρίζων" περιοχών αλλά έχει κατορθώσει να επιβληθεί της όποιας φθοράς αυτών με διάφορα μέσα τα περισσότερα από αυτά είναι αμφιλεγόμενα, αν δεν είναι καταδικαστέα. Τουλάχιστον όμως οι Καθολικοί έχουν επιλέξει τον δρόμο της δράσης για την εκπλήρωση των στόχων τους και έχουν προσαρμοστεί στο σύγχρονο κόσμο των Μέσων και της επικοινωνίας.

Αντίθετα η Ελλαδική Εκκλησία φαίνεται να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό και έχει αφεθεί στο έλεος των τηλεοπτικών "μαρκουτσοφόρων" που, ανεξάρτητα αν είναι σε εντεταλμένη υπηρεσία ή όχι, ξεμπροστιάζουν τις, από δεκαετίες γνωστές και υπαρκτές, αδυναμίες της Εκκλησίας μας επιζητώντας με μανία την πτώση του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου από το υψηλό του αξίωμα, λες και αυτός αποτελεί την αιτία του προβλήματος και όχι η ανυπαρξία πολλών εκκλησιαστικών ανδρών με κύρος και ήθος που προϋπήρχαν της εκλογής του. Ο Αρχιεπίσκοπος πληρώνει τα επίχειρα της διαφθοράς που άνθησε εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλαδική Εκκλησία λόγω της διαχειριστικής και χαμηλών τόνων πολιτικής των προκατόχων του που ήταν ευχαριστημένοι από τον περιορισμένο ρόλο της εκκλησίας και την απουσία της από τα δρώμενα της ελληνικής κοινωνίας. Με ένα ποίμνιο γερόντων, με χαμηλές προσδοκίες και με πολλούς ιεράρχες χαμηλών δυνατοτήτων η Ελλαδική Εκκλησία ανέπτυξε στους κόλπους της σημαντικούς θύλακες διαφθοράς και παρακμής που πολλαπλασιαζόταν με ευθύνη των διαφόρων ανάξιων ιεραρχών.

Σε αυτά τα πλαίσια ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος με την εκλογή του είχε μπροστά του ένα τιτάνιο έργο που ενοχλούσε πολλούς και κυρίως τους διεφθαρμένους ιεράρχες που φρόντιζαν κρυφά να απολαμβάνουν τις κοσμικές χαρές της ζωής λειτουργώντας πέρα από κάθε χριστιανική ηθική και καταπατώντας τους όρκους τους. Ξεκίνησε όμως με δυναμισμό και θέληση να ξαναβάλει την Ορθόδοξη Εκκλησία στο χάρτη και διεκδίκησε με ενθουσιασμό τα αυτονόητα. Η Εκκλησία οφείλει να παρεμβαίνει και να υπενθυμίζει. Οφείλει να είναι τουλάχιστον παρούσα στις εξελίξεις και όχι να ευλογεί τις επιλογές του εκάστοτε κοσμικού άρχοντα. Οφείλει να συγκρούεται και όχι να είναι θεραπαινίδα της κοσμικής εξουσίας. Εκεί ο Αρχιεπίσκοπος υπήρξε καταλυτικός και απόλυτα επιτυχημένος στο ρόλο του. Αφύπνισε συνειδήσεις και πάλεψε να φέρει τους νέους και τις νέες στην εκκλησία. Άρθρωσε εθνικό λόγο με τόλμη και παρρησία και εξέφρασε τις λαϊκές τάξεις και τις ανησυχίες τους. Φυσιολογικό ήταν να δυσαρεστήσει την πολιτική εξουσία που αδυνατώντας να τον αντιμετωπίσει ως πιθανό εταίρο σε αναγκαίες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και φυσικό σύμμαχο του ελληνισμού ένιωσε να κινδυνεύει και άρχισε να αναζητεί τρόπους να τον «κοντύνει» ή να τον φιμώσει.

Δυστυχώς όμως ο Αρχιεπίσκοπος διέπραξε ένα θεμελιώδες σφάλμα όταν δεν ξεκίνησε άμεσα την διαδικασία εσωτερικού ελέγχου της λειτουργίας των μητροπόλεων και του ξεκαθαρίσματος όσων δεν υπήρξαν αντάξιοι του θεσμικού τους ρόλου. Πλέον γνωρίζουμε χωρίς αμφιβολία ότι υπήρξαν πολλοί τέτοιοι με αποτέλεσμα να έχει κλονισθεί η εμπιστοσύνη του πληρώματος της εκκλησίας. Η σύγκρουση της εκκλησίας με την κυβέρνηση Σημίτη και με την μειοψηφική αλλά ισχυρή πολιτικά άθεη ιντελιγκέντσια με αφορμή το θέμα των ταυτοτήτων έφερε τον Αρχιεπίσκοπο στον στόχο κύκλων που λειτουργούν με κυνικό μεσσιανισμό και μακιαβελική αντίληψη των πολιτικών και κοινωνικών διεργασιών. Θεωρώντας αυτοί οι κύκλοι τους ίδιους τους μόνους αρμόδιους φωτισμένους δεν μπορούν να ανεχτούν να τους ενοχλούν οι παπάδες που ξεσηκώνουν τον λαό. Στην σύγκρουση με τον Χριστόδουλο πανικοβλήθηκαν και θέλησαν να φροντίσουν να τον εξουδετερώσουν ώστε να μην τους στοιχίσει στο μέλλον και διάλεξαν τον βρώμικο πόλεμο ενάντια του. Δεν χρειάζεται να τονίσουμε ότι η εκλογική ήττα του Πασόκ δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την Εκκλησία αλλά αυτό είναι δύσκολο να το δεχτούν οι «εκσυγχρονιστές» αφού αδυνατούν να δεχτούν τις ευθύνες τους και στο πρόσωπο του Αρχιεπίσκοπου έχουν βρει το ιδανικό άλλοθι για την συντριβή τους. Οι μηχανισμοί του παρακράτους και οι πρόθυμοι σύμμαχοι τους στα ΜΜΕ αναζήτησαν και αναζητούν με μανία κάθε τι που θα μπορούσε να τους βοηθήσει στην υλοποίηση του στόχου τους. Η πληθώρα προϊόντων παράνομων τηλεφωνικών συνδιαλέξεων που οι περισσότερες χρονολογούνται στην περίοδο της σύγκρουσης για τις ταυτότητες αποδεικνύει με ξεκάθαρο τρόπο ότι:

* ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είναι απολύτως αδιάφθορος ηθικά αφού το παραμικρό εάν υπήρχε εναντίον του θα είχε βγει στην δημοσιότητα

* Το πολιτικό κατεστημένο και το παρακράτος του κατέστρωσε και εκτέλεσε σχέδιο ηθικής εξόντωσης του Αρχιεπισκόπου και της Ελλαδικής Εκκλησίας

* Υπάρχει μείζον πρόβλημα διαφθοράς στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας που ο Αρχιεπίσκοπος καθυστέρησε να αντιμετωπίσει και το οποίο, αν και ο ίδιος είναι ουσιαστικά αμέτοχος, κινδυνεύει να τον περιορίσει σε ένα διακοσμητικό ρόλο εάν δεν κατορθώσει να τον εξαναγκάσει σε παραίτηση

Τα ΜΜΕ προτιμούν να κτυπούν τον Αρχιεπίσκοπο και να εξαπολύουν τρομερές εκστρατείες μαύρης προπαγάνδας με στόχο όχι τους διεφθαρμένους ιεράρχες και την διαφθορά αλλά εκείνον που αποτελεί τον βασικό πόλο ανανέωσης της εκκλησίας μας. Αυτό όμως πλέον είναι αντιληπτό σε όλους όσο και να επιμένουν κάποιοι ότι οι Βαβύληδες δήθεν of camera καρφώνουν τον Αρχιεπίσκοπο και on camera ομνύουν στην αθωότητα του. Εξάλλου για τους Βαβύληδες δεν μπορεί να λογοδοτεί η εκκλησία όταν είναι πασιφανές ότι αυτά τα πρόσωπα ανήκουν στους μηχανισμούς του παρακράτους και του κράτους. Οι πολιτικοί προϊστάμενοι γιατί δεν εγκαλούνται από κανέναν; Η προβοκάτσια έχει την δύναμη της αλλά και ο λαός μας έχει τουλάχιστον τον κοινό νου να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει.

Προσβολή της Ελλάδας προκαλεί η αναγνώριση των Σκοπίων από τον κ. Bush. Απαιτείται γενναιότητα και ψυχραιμία από την κυβέρνηση Καραμανλή – Λαϊκισμός από την μείζονα αντιπολίτευση

Απόλυτη περιφρόνηση προς τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών, τη διαδικασία για την εξεύρεση λύσης και τις ειλικρινείς ελληνικές προσπάθειες για την δίκαια επίλυση του θέματος της ονομασίας για τα Σκόπια αποτελεί η αναγνώριση από τις ΗΠΑ με το παραπλανητικό και ανιστόρητο «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Έπεσαν οι μάσκες μετά τις αμερικανικές εκλογές αφού η απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης δείχνει την αξία της φιλίας και της συμμαχίας με τις ΗΠΑ κάτω από την καθοδήγηση του κ. Bush. Δυστυχώς πλέον δεν μπορεί να υπάρχει καμία εμπιστοσύνη προς τις ΗΠΑ κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης Bush. Η απροκάλυπτα εχθρική και προβοκατόρικη προς την Ελλάδα απόφαση δεν υπονομεύει απλώς την Ελλάδα ως χώρα αλλά δημιουργεί πρότυπα συμπεριφοράς για την γειτονιά μας που απειλούν να διαλύσουν την ευπαθή σταθερότητα στην περιοχή μας και κυρίως την ασταθή και αδύναμη γείτονα χώρα που ανοήτως πανηγυρίζει. Σε μια χώρα που το 60% ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και που εξαρτάται οικονομικά σε μεγάλο βαθμό από την Ελλάδα η νίκη της αναγνώρισης από τις ΗΠΑ έχει πρακτική σημασία όσο η ποδοσφαιρική νίκη της Αλβανίας επί της Ελλάδας. Σε κοιμίζει για να μην δεις την πραγματικότητα της αποτυχίας του Σκοπιανού κράτους να εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή για το λαό του.

Σαν κλέφτης μέσα στην νύχτα υπηρετώντας αδιευκρίνιστα παιχνίδια συμφερόντων και μόνο μετά την επανεκλογή του επέλεξε ο αμερικανός Πρόεδρος να διαταράξει την μακρόχρονη φιλία Ελλάδας και ΗΠΑ. Φιλία που στηρίχτηκε στις μεγάλες θυσίες και στην προσφορά των δύο εθνών στους αγώνες ενάντια στον ολοκληρωτισμό του Χίτλερ και του Στάλιν. Στα κοινά ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας που αποτέλεσαν την έμπνευση των ιδρυτών των ΗΠΑ και που συχνά τα λησμονούν οι σύγχρονοι απόγονοί τους όπως ο κ. Bush. Στην πολυάριθμη ελληνική ομογένεια που τίμησε με την ψήφο της την υποψηφιότητα Bush αλλά και με την οικονομική υποστήριξη της. Η κίνηση αυτή προσβάλλει και υποτιμά τους ελληνοαμερικανούς πολίτες πρώτα από όλα. Και μάλιστα την επομένη των εκλογών. Άνδρα αρχή δείκνυσι.

Παράλληλα η πράξη αυτή ενδυναμώνει την αναχρονιστική κομμουνιστική αριστερά και την μισαλλόδοξη εθνικιστική δεξιά χτυπώντας πισώπλατα την γενναία στάση μετριοπαθών ελληνικών πολιτικών δυνάμεων να διαλέξουν συνειδητά να αντιμετωπίσουν το κρατίδιο των Σκοπίων με ειρηνικά μέσα και στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου. «Δικαιώνονται» έτσι όσοι κραυγάζουν ενάντια στις ΗΠΑ με κάθε ευκαιρία, δίκαιη ή άδικη και προσβάλλουν τα αμερικανικά εθνικά σύμβολα ενώ ενοχλούνται από στιγμιαίες και σποραδικές ανάλογες πράξεις ποδοσφαιρικών όχλων ενάντια σε άλλους «άσπονδους φίλους». Τα άκρα πάντα έχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά. Δεν θα πρέπει όμως να παρασυρθεί η ελληνική κυβέρνηση από τις κραυγές των επαγγελματιών του αντιαμερικανισμού. Χρειάζεται ψυχραιμία και γενναιότητα στις δύσκολες στιγμές ώστε να μην χαραμίσουμε τα διπλωματικά πλεονεκτήματα που έχουμε ως χώρα. Η Ελλάδα ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ μπορεί ακόμα να διεκδικήσει μια ικανοποιητική λύση καθιστώντας ξεκάθαρο προς όλους ότι το κράτος το Σκοπίων οφείλει να καταλήξει σε συμβιβασμό που να ικανοποιεί τις εύλογες ελληνικές ανησυχίες για την ονομασία του προτού γίνει μέλος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Διαφορετικά υπάρχει το δικαίωμα του βέτο. Η δεκαετία αδράνειας των κυβερνήσεων του Πασοκ έχει αναμφίβολα οδηγήσει σε αυτή την δυσάρεστη εξέλιξη στο Σκοπιανό αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλα είναι χαμένα.

Σε αυτή την δύσκολη εθνική συγκυρία η παραληρηματική στάση της μείζονος αντιπολίτευσης και ο ασύδοτος λαϊκισμός διακεκριμένων στελεχών της προκαλεί θλίψη για τον ξεπερασμένο μικροκομματικό πατριωτισμό που την διακρίνει αλλά και την δυσκολία να κρύψει την χαρά της και την ελπίδα της η νέα κρίση του Σκοπιανού ζητήματος η οποία οφείλεται στο μέγιστο βαθμό στην αδράνεια της ως κυβέρνησης, να οδηγήσει στην πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή. Φαίνεται ότι το Πασόκ απώλεσε πλέον εντελώς την όποια αξιοπιστία και σοβαρότητα του και βρίσκεται σε ένα συνεχή πολιτικό κατήφορο ανάλογο με αυτόν των εκλογικών ποσοστών του που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι συνεχίζεται ασταμάτητα. Και είναι απορίας άξιο πως επιτίθενται με σφοδρότητα στην Κυβέρνηση όταν για την πιθανότητα αναγνώρισης των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» από τις ΗΠΑ ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου δεν έβρισκε πουθενά καμία ευθύνη για την τωρινή κυβέρνηση όπως είπε σε συνομιλία του με δημοσιογράφους μόλις την Τετάρτη αλλά στην αλαζονική και μονομερή πέρα από κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου. Και στην συνέχεια και αυτός μαζί με άλλα στελέχη του κόμματος του την ώρα της εθνικής κρίσης επιλέγει να επιτεθεί στην κυβέρνηση και χλιαρά μόνον αναφέρεται στις ΗΠΑ. Φαίνεται ότι τα νέα πολιτικά ήθη που υποσχέθηκε να επιβάλλει ο κ. Παπανδρέου μοιάζουν πολύ με τα παλιά που τόσο ταλαιπώρησαν την χώρα. Και αυτά καταδικάστηκαν τον περασμένο Μάρτιο οριστικά από τους έλληνες πολίτες. Τώρα είναι καιρός να ασχοληθούμε με την χώρα και τα προβλήματα της που βολικά για το Πασόκ κρυβόντουσαν κάτω από το χαλί για χρόνια. Και αυτό απαιτεί εθνική ενότητα και ομοψυχία από όλους. Ας ελπίσουμε ότι επιτέλους θα επικρατήσει η εθνική λογική και όχι οι μικροκομματικοί υπολογισμοί.

ΟΝΝΕΔ: 30 χρόνια στην πρωτοπορία

Αφορμή για τον συγκεκριμένο κομμάτι αποτέλεσε η ωραία εκδήλωση που διοργάνωσε η ΟΝΝΕΔ Μαγνησίας το περασμένο Σάββατο στο Βόλο στο πεδίο του Άρεως που επανέφερε στη μνήμη κάποιες, όχι τόσο παλιές και σίγουρα όχι ξεχασμένες εποχές αγώνων και προσφοράς για την πατρίδα και τα ιδανικά της ελευθερίας που ασυμβίβαστα και σταθερά πρεσβεύει η Οργάνωση Νέων της Νέας Δημοκρατίας. Για αυτήν την πρωτοβουλία αξίζουν συγχαρητήρια στα παιδιά της σημερινής ΟΝΝΕΔ παρά κάποια οργανωτικά λάθη και κάποιες μικρές παραφωνίες. Λάθη φυσικά διαπράττουν όσοι παράγουν έργο και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε στην ΟΝΝΕΔ Μαγνησίας που παρά κάποιες αδυναμίες έχει μια ικανοποιητική δραστηριότητα και μάλιστα σε μία εποχή που δεν είναι καθόλου ευνοϊκή για τις πολιτικές νεολαίες αλλά και γενικότερα για την συμμετοχή των νέων στην πολιτική συνεχίζοντας μια παράδοση προσφοράς και αγώνων. Και αυτό το σημειώνω και το υπογραμμίζω για μερικούς φίλους παλιούς ΟΝΝΕΔίτες που τείνουν να αναπολούν το απώτερο ή το πρόσφατο χθες με την τάση να το υπερτιμούν λόγω νοσταλγίας ξεχνώντας ίσως λάθη και αδυναμίες των παλαιότερων εποχών και καταλήγουν να κάνουν συγκρίσεις που αποβαίνουν αρνητικές για το σήμερα της οργάνωσης στην Μαγνησία και γενικότερα. Να θυμίσω όμως ότι λάθη γινόντουσαν και τότε στο ιδανικό υποτίθεται παρελθόν από όσους έδωσαν δύσκολους αγώνες όπως φυσικά γίνονται και σήμερα. Μόνο όσοι παραμένουν στην θαλπωρή του ιδιωτικού τους βίου αποφεύγουν με απόλυτη επιτυχία την διάπραξη λαθών αλλά, πως να το κάνουμε, ουσιαστικά είναι απόντες. Να παρατηρήσω επίσης πως πολλές φορές το παρελθόν δεν ήταν τόσο καλό όσο το θυμόμαστε σε όλες τις περιπτώσεις και λάθη είχαν γίνει. Οπότε μάλλον η μνήμη μας εξαπατά ότι όλα ήταν καλύτερα παλιά. Εξάλλου έχουν αλλάξει και οι εποχές τόσο που μοντέλα που έφεραν αποτελέσματα παλαιότερα δεν είναι σχετικά πλέον.

Δύσκολους αλλά ωραίους αγώνες δίνει με συνέπεια και ορμή η ΟΝΝΕΔ τριάντα χρόνια τώρα φωνάζοντας δυνατά παρών με όλη την δύναμη της νεανικότητας και της ζωντάνιας που έχουν τα μέλη της. Για αυτήν την ΟΝΝΕΔ που αποτελεί την προκεχωρημένη εμπροσθοφυλακή όχι μόνο του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας αλλά και της ιστορικής παράταξης της Κεντροδεξιάς η συμπλήρωση τριών δεκαετιών δράσης, αγώνων και προσφοράς μας υπενθυμίζει πόσο δρόμο διένυσε η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας και πόσες μεγάλες νίκες κατάφερε. Ας μην έχει κανείς καμία αμφιβολία ότι η σημερινή κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή είναι πρώτα από όλα έργο ΟΝΝΕΔιτών. Εξάλλου ο ίδιος ο Κώστας Καραμανλής είναι ο πρώτος ΟΝΝΕΔίτης πρωθυπουργός. Και δεν είναι μόνο αυτός αλλά σειρά υπουργών και στελεχών πρώτης γραμμής που πήραν το βάπτισμα στην πολιτική στο μεγάλο σχολείο που λέγεται ΟΝΝΕΔ.

Δεν θα ασχοληθώ όμως με τους επώνυμους ΟΝΝΕΔίτες που σήμερα λίγο πολύ είναι γνωστοί αφού ακολούθησαν πολιτική καριέρα, αν και έχω την αίσθηση ότι λίγοι σχετικά γνωρίζουν ή έχουν συνειδητοποιήσει πόσα από τα σημερινά πολιτικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας έχουν περάσει από την ΟΝΝΕΔ. Το πόνημα όμως αυτό είναι ένας χαιρετισμός σε όσους στα τριάντα αυτά χρόνια μόχθησαν, πόνεσαν, αγωνίστηκαν για τα κοινά μας ιδανικά και παρέμειναν ανώνυμοι. Στα παιδιά της γαλάζιας γενιάς που συκοφαντήθηκαν και ενίοτε και καθυβρίστηκαν σπάζοντας το σύμπλεγμα του μεσοαστικού δεξιού και κεντρώου χώρου ότι δηλαδή «τα καλά παιδιά δεν ασχολούνται με την πολιτική και τα κόμματα». ΟΝΝΕΔίτης δεν είναι τίτλος που αποκτάται αυτόματα όταν ο νέος ή νέα ψηφίζει Νέα Δημοκρατία, ούτε όμως και όταν συμπληρώνει κάποιος κάποτε μια αίτηση. Είναι εκείνος ο νέος ή η νέα που όλα αυτά τα χρόνια με αυταπάρνηση και ενθουσιασμό σε δύσκολες εποχές δεν κράτησε απλά ψηλά την σημαία αλλά έγινε ο ίδιος σημαία υπερασπιζόμενος/η αρχές και αξίες του φιλελεύθερου και δημοκρατικού πατριωτικού χώρου.

Όλοι αυτοί παλλόμενοι από αγάπη για αυτό τον τόπο τον μικρό τον μέγα με πείσμα και αγέρωχο ηθικό όταν η φιλελεύθερη παράταξη παράπαιε από σχεδόν συνεχόμενες εκλογικές ήττες ονειρεύτηκαν και οραματίστηκαν μια ανοικτή κοινωνία ελεύθερων και δημιουργικών ανθρώπων και το κυριότερο τόλμησαν να το προσπαθήσουν. Η ήττες δεν τους λύγισαν, δεν τους πτόησαν, τους χαλύβδωσαν την πίστη και την ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα αντάξια της ιστορίας της και της νέας γενιάς της. Υλοποίησαν το σύνθημα ότι η Ελλάδα θα αλλάξει αν αλλάξουμε πρώτα εμείς και μεταμόρφωσαν ένα γερασμένο και ξεπερασμένο κόμμα σε μια σύγχρονη πολιτική παράταξη και το έσυραν στην κυριολεξία στην νέα εποχή και τελικά έβαλαν τις βάσεις για την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία της Κεντροδεξιάς. Εμπνεύστηκαν από τις ιδεολογικές παρακαταθήκες του ελληνισμού και αρνήθηκαν, όπως και αρνούνται και σήμερα, να εξαργυρώσουν αγώνες με προνόμια και θέσεις γιατί πίστεψαν, και πιστεύουν ακόμα, στην αξιοκρατία και στην αξιοπρέπεια του πολίτη και απεχθάνονται και απορρίπτουν την λογική των δικών μας παιδιών. Για τον ΟΝΝΕΔίτη και την ΟΝΝΕΔίτισα όλοι είμαστε παιδιά της ίδιας μητέρας Ελλάδας. Γνωρίζουν ότι δεν χρωστούν σε κανένα γιατί ποτέ δεν πήραν αλλά έδωσαν. Ποτέ δεν τιμήθηκαν από πόστα και οφίτσια αλλά τα τίμησαν. Για αυτό και παραμένουν και σήμερα ΟΝΝΕΔίτες. Ελεύθεροι, αγέρωχοι, ασυμβίβαστοι έλληνες. Ίσως με λιγότερα και πιο γκρίζα μαλλιά και κάποια παραπάνω κιλά αλλά πάντα νέοι στην καρδιά και στη ψυχή.

Όλοι αυτοί δεν χρειάζονται προσωπική πρόσκληση για να είναι παρόντες γιατί γνωρίζουν καλά ότι οι αγώνες δεν γίνονται στα σαλόνια και στις εκδηλώσεις που δίνονται τιμητικές πλακέτες αλλά στην κοινωνία με θυσίες. Στους χώρους ψυχαγωγίας, μάθησης και εργασίας εκεί όπου εξακολουθούν να δίνουν ωραίους αγώνες ζωής. Εκεί που η ΟΝΝΕΔ έδωσε και δίνει καθημερινά την ιδεολογική μάχη εδώ και τριάντα χρόνια. Προχθές οι παλιοί, όλοι τους άξιοι και με μεγάλη προσφορά, πρόεδροι της ΟΝΝΕΔ Μαγνησίας τιμήθηκαν εξ ονόματος όλων αυτών. Ακόμα και αυτών που σήμερα ενοχλούν και κάποιοι θα ήθελαν να τους ξεχάσουν. Μπράβο στα σημερινά παιδιά της ΟΝΝΕΔ Μαγνησίας που τους θυμήθηκαν με την ωραία τους πρωτοβουλία.

Φυσικά δεν μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι οι ΟΝΝΕΔίτες είναι αλάνθαστοι και οι μόνοι ηθικοί στην πολιτική ζωή της χώρας ή ακόμη ότι η ιστορία της ΟΝΝΕΔ είναι μόνο θριάμβους και νίκες. Καθόλου δεν ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Ούτε φυσικά μονοπωλεί κανείς το ήθος, τα νιάτα ή την ζωντάνια που αναβλύζουν. Και οι υπόλοιπες πολιτικές νεολαίες και οργανώσεις έχουν ανάλογο μερίδιο. Έδωσαν και δίνουν και αυτοί ωραίους αγώνες για όσα πρεσβεύουν. Την Ελλάδα αυτά τα νέα παιδιά που ενδιαφέρονται και συμμετέχουν μπορούν να την αλλάξουν προς το καλύτερο και όχι οι «μπαλκονάτοι» πολιτευτές του χθες ή οι «παραθυράτοι» αγκιτάτορες του σήμερα αγκαλιά με τους image makers και τους επικοινωνιολόγους. Οι ιδεολόγοι και οι ιδεαλιστές όπου και αν ανήκουν είναι η ελπίδα για το αύριο και όχι όσοι είναι στυγνοί επαγγελματίες της πολιτικής. Αυτοί που τολμούν να συμμετέχουν με άποψη στην πολιτική διαδικασία και όχι όσοι συμπαρατάσσονται εκ των υστέρων με τους εκάστοτε νικητές για να καρπωθούν οφέλη. Αντηχούν ακόμα στα αυτιά μου τα λόγια του Σταμάτη Μαύρου, ενός από τους πλέον άξιους προέδρους ΕΓ της ΟΝΝΕΔ αλλά δυστυχώς όχι τόσο γνωστούς στο Β’ Συνέδριο της ΟΝΝΕΔ στην Θεσσαλονίκη το 1992 ότι η ΟΝΝΕΔ είναι ένα μεγάλο σχολείο που μαθαίνει κανείς ότι πιο ωραίο υπάρχει στη ζωή αλλά και ότι πιο άσχημο. Όσοι περάσαμε από αυτό το σχολείο ξέρουμε καλά τι εννοεί.